05-10-2011, 11:22:57
Schizofrenia jest chorobą, która budzi strach i niechęć.
Brak zrozumienia prowadzi w konsekwencji do naznaczenia, odrzucenia i wyobcowania chorego.
Przyczyny powstawania schizofrenii nie są do końca znane - pozostają ciągle w obszarze hipotez.
Lekarze najczęściej mówią o biologicznych przyczynach choroby.
Uznają ją za schorzenie mózgu i ośrodkowego układu nerwowego.
Istnieje także neurorozwojowa teoria schizofrenii głosząca, że już w okresie rozwoju płodu dochodzi do pewnych zaburzeń bądź uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego, które później manifestują się objawami schizofrenii.
Jak dotąd nie istnieją jednak żadne testy chemiczne ani biologiczne, które byłyby specyficzne dla schizofrenii.
Dla psychiatry bądź psychologa trafna diagnoza nie jest jednak trudna.
W wyjaśnianiu schizofrenii zazwyczaj przecenia się pojawienie momentów przełomowych w życiu pacjenta.
Zawód miłosny, utrata przyjaciela, ciężkie schorzenie somatyczne, uraz, wypadek mogą rzeczywiście nasilić objawy, ale to nie znaczy, że wypadek życiowy wywołał schizofrenię.
Chory dotknięty tą psychozą:
•zachowuje się w sposób trudny do zrozumienia, wyraźnie inny niż dotychczas,
•przestaje interesować się światem zewnętrznym,
•zarzuca większość obowiązków,
•wycofuje się z kontaktów społecznych,
•zmienia swoje zapatrywanie na świat,
•oddaje się niezrozumiałym dla innych dywagacjom,
•przestaje logicznie myśleć,
•mówi językiem niespójnym i pozbawionym sensu,
•zaczyna wypowiadać sądy, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości,
•miewa halucynacje (najczęściej w postaci głosów, które słyszy, a które mówią mu, co ma robić),
•uskarża się na spiskowanie przeciwko niemu
•obojętne zjawiska odnosi do siebie.
Leczenie schizofrenii może być organizowane:
•na oddziale dziennym - pacjent funkcjonuje w rytmie zajęć podobnym do codziennego rytmu zajęć szkolnych czy zawodowych. Przychodzi rano, spotyka się z zespołem terapeutycznym lekarzy, terapeutów, bierze udział w zajęciach psychoterapeutycznych, po czym wraca do domu;
•w hostelu - jest to rodzaj obozu psychoterapeutycznego, pacjenci mieszkają z członkami zespołu terapeutycznego;
•jako leczenie środowiskowe - chory pozostaje w domu, a członkowie zespołu terapeutycznego przychodzą do niego do domu i prowadzą terapię. Jest to sytuacja idealna, ale wymaga wysiłku organizacyjnego. Taka forma leczenia jest także tańsza niż leczenie szpitalne.
Brak zrozumienia prowadzi w konsekwencji do naznaczenia, odrzucenia i wyobcowania chorego.
Przyczyny powstawania schizofrenii nie są do końca znane - pozostają ciągle w obszarze hipotez.
Lekarze najczęściej mówią o biologicznych przyczynach choroby.
Uznają ją za schorzenie mózgu i ośrodkowego układu nerwowego.
Istnieje także neurorozwojowa teoria schizofrenii głosząca, że już w okresie rozwoju płodu dochodzi do pewnych zaburzeń bądź uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego, które później manifestują się objawami schizofrenii.
Jak dotąd nie istnieją jednak żadne testy chemiczne ani biologiczne, które byłyby specyficzne dla schizofrenii.
Dla psychiatry bądź psychologa trafna diagnoza nie jest jednak trudna.
W wyjaśnianiu schizofrenii zazwyczaj przecenia się pojawienie momentów przełomowych w życiu pacjenta.
Zawód miłosny, utrata przyjaciela, ciężkie schorzenie somatyczne, uraz, wypadek mogą rzeczywiście nasilić objawy, ale to nie znaczy, że wypadek życiowy wywołał schizofrenię.
Chory dotknięty tą psychozą:
•zachowuje się w sposób trudny do zrozumienia, wyraźnie inny niż dotychczas,
•przestaje interesować się światem zewnętrznym,
•zarzuca większość obowiązków,
•wycofuje się z kontaktów społecznych,
•zmienia swoje zapatrywanie na świat,
•oddaje się niezrozumiałym dla innych dywagacjom,
•przestaje logicznie myśleć,
•mówi językiem niespójnym i pozbawionym sensu,
•zaczyna wypowiadać sądy, które nie mają odzwierciedlenia w rzeczywistości,
•miewa halucynacje (najczęściej w postaci głosów, które słyszy, a które mówią mu, co ma robić),
•uskarża się na spiskowanie przeciwko niemu
•obojętne zjawiska odnosi do siebie.
Leczenie schizofrenii może być organizowane:
•na oddziale dziennym - pacjent funkcjonuje w rytmie zajęć podobnym do codziennego rytmu zajęć szkolnych czy zawodowych. Przychodzi rano, spotyka się z zespołem terapeutycznym lekarzy, terapeutów, bierze udział w zajęciach psychoterapeutycznych, po czym wraca do domu;
•w hostelu - jest to rodzaj obozu psychoterapeutycznego, pacjenci mieszkają z członkami zespołu terapeutycznego;
•jako leczenie środowiskowe - chory pozostaje w domu, a członkowie zespołu terapeutycznego przychodzą do niego do domu i prowadzą terapię. Jest to sytuacja idealna, ale wymaga wysiłku organizacyjnego. Taka forma leczenia jest także tańsza niż leczenie szpitalne.