Witaj!

Ocena wątku:
  • 48 Głosów - 3.04 Średnio
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Najtrudniejsza żałoba
#1
Okres żałoby po utracie dziecka można podzielić na pewne okresy. Catherine M. Sanders, psycholog kliniczny z Charlotte w Stanach Zjednoczonych wyróżnia pięć takich okresów na podstawie wyników swojego programu badawczego (Sanders, Tampa Breavement Study 1976). Uważa ona, że fazy te w pełni obejmują i opisują cały proces opłakiwania straty. Każda z nich stwarza możliwość rozwoju. Naturalnie, nie u każdego człowieka występuje cały zestaw objawów jednocześnie, poza tym niektóre z nich czasami zachodzą na sąsiednie fazy. Może zdarzyć się tak, że jakiś określony symptom będzie pojawiać się dłużej niż jedna faza, inny zaś nie pojawi się wcale.
W procesie opłakiwania straty bliskiej osoby nie istnieje żaden sztywny harmonogram czasowy. Nie da się przewidzieć, ile dana osoba będzie potrzebowała czasu na rozwiązanie wszystkich swoich emocjonalnych problemów związanych ze śmiercią dziecka.

Faza 1 Szok (niedowierzanie, wewnętrzny zamęt, wzburzenie,bezradność, stan alarmu, psychologiczne dystansowanie się).
W trakcie przeżywania tej fazy trudno się zorientować i ocenić, w jak wielkim szoku znajduje się człowiek. Bardzo często neguje on swoje uczucia i stara się je ściśle kontrolować. W fazie tej u rodziców dominuje lęk, ponieważ mają odczucie, że świat wymknął im się spod kontroli. Niemniej jednak zachowywanie stoickiego spokoju i zamykanie się emocjonalne powoduje powstawanie problemów. Znacznie zdrowszą reakcją jest wyładowanie prawdziwych uczuć bez wstydu czy zakłopotania.

Faza 2: Uświadomienie sobie straty (niepokój wywołany separacją, konflikty emocjonalne, przewlekły stres, nadwrażliwość, gniew, poczucie winy).
Faza ta charakteryzuje się silnym niepokojem wywołanym separacją. Intelektualnie rodzic jest już w pełni świadomy tego, co się stało, ale emocjonalnie wciąż nie potrafi się z tym pogodzić. Może czuć się tak, jakby był na granicy załamania nerwowego, z trudem zachowując równowagę. Poczucie utraty kontroli jest nawet silniejsze niż w poprzedniej fazie. Ważne jest więc, aby na tym etapie w pełni doświadczyć bólu. Chociaż zablokowanie negatywnych emocji, takich jak gniew, wstyd, poczucie winy, może wydawać się łatwiejsze, to zepchnięcie ich w głąb siebie może w dalszej perspektywie utrudniać ostateczne poradzenie sobie z utratą.

Faza 3: Chronienie siebie/ wycofanie się (wycofanie się, rozpacz, osłabienie systemu odpornościowego, zmęczenie, praca nad smutkiem i żalem).
Zgodnie z opinią większości badaczy jest to najgorsza faza żałoby. Najbardziej że wszystkich przypomina stan depresji. Człowiek wycofuje się, pojawia się u niego silna potrzeba samotności. Jest to zjawisko pozytywne, służące adaptacji. W rzeczywistości ma na celu odzyskanie energii utraconej w czasie pierwszych dwóch faz. Głównym zadaniem rodzica jest akceptacja rzeczywistości, tj. pogodzenie się ze stratą i podjęcie decyzji, jak chce dalej radzić sobie z własnym cierpieniem: drogą postępu i rozwoju czy regresji.
Faza 4: Powracanie do zdrowia (odzyskiwanie kontroli, rezygnowanie z dawnych ról, tworzenie nowej tożsamości, przebaczanie i zapominanie, poszukiwanie znaczenia, zabliźnianie się rany).

Faza ta stanowi punkt zwrotny w procesie opłakiwania straty. Poprzedni okres służył odpoczynkowi i odzyskiwaniu energii. Teraz następuje niewielki postęp w możliwościach sprawowania kontroli nad własnym życiem, gdyż kończy się etap rozstawania emocjonalnego z własnym dzieckiem.

Faza 5: Odnowa (rozwijanie nowej świadomości siebie, akceptowanie odpowiedzialności, zajęcie się swoimi potrzebami wewnętrznymi, aktywny kontakt ze światem, znajdywanie substytutów).
Wchodząc w ostatnią fazę, rodzice przestawiają się na nowy poziom funkcjonowania, starają się planować swoją przyszłość, zmienić swoje życie, mają za sobą bardzo ważny etap – cierpienie, które dało szansę osobistego rozwoju emocjonalnego i psychicznego.

Ogromne cierpienie i wielość przeżywanych emocji, jakich doświadczają rodzice po utracie dziecka przekracza jakiekolwiek możliwości ludzkiego zrozumienia. Nie ma sposobu, aby uniknąć tych wszystkich przeżyć. Trudniej się je natomiast doświadcza, gdy są skrywane w sobie. Zachowanie w pamięci wspomnień i jednoczesne dzielenie się uczuciami z innymi jest tym, co pomaga osieroconym rodzicom uwolnić się od bólu i rozpaczy.




 
 


Skocz do: